بر دید: حقیقت بین خوانندگان گرامی پوشیده نیست که فن بیان و آمین سخنوری از انفع علوم راعظم فنون بشری است که با تأمل و تعمق در آن آدمی براز فصاحت و بلاغت بی میبرد و بالنتیجه در بهبود کلام و بیان خود میکوشد و با پیروی از شیوه وروش بزرگان ادب وسخنوران نامی بتحسین سخن خویش توفیق مییابد . راز آنرو
که تنها وسیله بیان افکار و مقاصد آدمی گفتن و نوشتن است ، اهمیت علوم بلاغی و بکار بستن قواعد آن در حیات معنوی افراد واجتماعات بخوبی روشن میشود و اگر بگوئیم بر آنکس که میخواهد در زندگی فردی و اجتماعی مؤثر باشد فرا گرفتن فنون سخنوری و آیین نگارش و رموز فصاحت و بلاغت واجب است گزافه نگفته ایم . آیا بزرگان برگزیدگان بشری اعم از فلاسفه وعلما و شعرا و نویسندگان و پایه گذاران مکاتیب ومسلکهای سیاسی و قومی و اجتماعی و برتر از همه پیغمبران جز از راه توسل بسخن در حیات معنوی بنی نوع انسان مؤثر افتاده اند و آیا این کلام پیغمبر اسلام : « انا افصح العرب او تبت جوامع الکلم ، مؤید اینتول نیست !!
بنابر این علم بلاغت و آئین سخنوری از عهد قدیم مورد توجه مردم مترقی عالم نظیر یونانیان و مردم هند بوده و در فنون مختاف آن بتألف و تصنیف آثار سودمند….