بفتح اول در لغت بمعنی خوردن است. و در تصوف یکی از آداب طریقت است که سالک بر مواظبت آن ناگزیر بود. چه خوراک یکی از ارکان زندگیست و بدون آن ادامه به حیات ممکن نیست و سالکان ناچار بودند که در طی سلوک خاصه هنگام ریاضت و خلوت وچله نشینی و اربعینات بدستور شیخ و مراد خود توجهی خاص باین مسئله حیاتی داشته باشند تا بتوانند بوظائف محوله بهتر و سریعتر برسند.
اصولا صوفیان به کم خوردن غذا سخت پایبند بودند و از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم وصحابه او حدیث بسیار در این باره نقل کرده اند. از جمله آنکه رسول صلی الله علیه وآله وسلم پیوسته به پیروان خود میفرمود: همیشه نیم سیرخورید تا سالم باشید. و نیز میفرمود: آنانکه در دنیا شکم بارهاند در روز قیامت به گرسنگی طویل دچار خواهند شد. (قوت القلوب ج ۲ ص ۱۶۷) ونیز میفرمود: مؤمن باندازه معده خویش غذا میخورد و کافر….