Loading...یکی از مواضیع اساسی و مهم عرفانی بحث در باب عشق است که هم در نوشته های منثور و هم در سروده های منظوم آثار آن متعددا” از قرون پنجم ببعد در ادبیات زبان فارسی دیده میشود . کدام شاعر عارف بوده است که شعرش را به چاشنی عشق در نیامیخته باشد و کدام عارف نویسنده است که در تألیف خویش به عشق نپرداخته باشد. در حالی که بسیارند کسانی از این گروه که رساله های منفرد درین مبحث تصنیف کرده اند همچون احمد غزالی ، سیف الدین باخرزی فخرالدین عراقی ، عزیز نسفی ، شاه نعمه الله ولی، عبدالرحمن جامی و دیگران. رساله ها و نوشته ها و سروده های عارفان و متصوعان مخصوصا” از آن کسانی که در قرون قبل از هشتم و نهم می زیسته اند از لحاظ ادبیات فارسی اهمیتی خاص دارد از این حیث است که جذابیت موضوع موجب لطافت و خوشربانی نوشته و امتزاج آن به اشعار شیوا و پر کشش شده است . کمتر رساله، منثور ست که مقداری از دوستی ها و ابیات و غزلیات بسیار خوب شناخته و…..
