آدمی در «حال» می زید و چشم به «آینده» دارد. تاریخ به «گذشته» می نگرد. اما انسان و جوامع انسانی را از تاریخ گریزی نیست چرا که شناخت هویت و آگاهی از موقعیت و شرایطی که در آن زندگی می کنیم و ساختن آینده، بدان سان که از خطاها و اشتباهات گذشته پرهیز شود، بدون شناخت درست گذشته ناممکن است. هم از این روی، از دیرباز و در تمامی تمدن های بشری، انسان ها و جوامع گوناگون برای شناخت و آگاهی بر هویت و درک موقعیت خویش و نیز برای تعیین مسیر و راه آینده خود در تاریخ نگریسته اند تا از حکمتی که در سینه تاریخ و تجربه های بشری نهفته است، در حد بصیرت خود، بهره گیرند. تاریخ، انباشت تجربه ها و آزمون های بشری بر عرصه گیتی و راوی تلاش آدمی در قلمرو فرهنگ و زندگی است و برای آنان که چشم بینا و گوش شنوا و خرد و آگاهی و توانایی نقد و نقادی دارند، معلمی حکمت آموز است. حکمت آموزی تاریخ و روایت گذشتگان چندان است که در کتب آسمانی برای آموزش و تذکر و تربیت و تنبه صاحبان بصیرت از مثال ها و شواهد تاریخی بهره گرفته شده است. در قرآن مجید اشارات بسیاری به تاریخ گذشته اقوام وجود دارد و بر ویژگی حکمت آموزی تاریخ تأکید شده است و پیش از شما سنت ها و راه و رسم هایی بوده است. پس در زمین گردش کنید و ببینید که پایان کار تکذیب کنندگان چگونه بوده است…..