آثار مربوط به دین مانی از واحدی توفان به دست آمده اند؛ این آثار به خط مانوی نوشته شده اند. زبانی را که در نوشته های مانویان به کار رفته، فارسی میانه ی ترفانی یا فارسی میانه ی مانوی نامیده اند.
آثار مانویان به فارسی میانه و پهلوی اشکانی، قطعه قطعه هستند و آثار مانوی، از نظر محتوا به چهار دسته تقسیم می شوند: ۱٫ آثاری که از آفرینش گفت وگو می کنند، ۲. نامه ها، ۳. شعرهایی که در ستایش خدا، ایزدان، مانی و بزرگان دین مانی سروده شده اند، ۴٫ دعاها و اندرزها. اشعار مانوی با شعرهای فارسی دو تفاوت کاملا ظاهری دارد و شباهت های بسیار ژرف و ریشه ای. تفاوت، یکی در وزن است و دیگری در قافیه. وزن این اشعار عروضی نیست و قافیه به معنی عرفی آن که می شناسیم، مطلقا دیده نمی شود.
وزن این اشعار هجایی است و در این نوع وزن، تنها، تعداد هجاهای هر مصراع معتبر است، نه بلندی و کوتاهی و نیز طرز قرار گرفتن و نظم خاص آنها…..